पोस्ट्स

GTD - Getting things Done

सध्या प्रॉडक्टीव्हिटीचा फीवर चढला आहे तर त्या एरियातले बायबल वाचायला घेतले आहे. गेटींग थिंग्ज डन - डेव्हिड अ‍ॅलन. मला खूप आवडत आहे. जीटीडी मेथडॉलॉजीशी ओळख माझी विविध टूडू अ‍ॅप्स मुळे आधीच होती. आता मूळ मेथडॉलॉजीचा जनक त्याबद्दल काय म्हणतोय मुळात ते वाचायला छान वाटतंय.  मुळात जीटीडीचा आधार आहे क्कोअर- म्हणजे कॅप्चर,क्लॅरिफाय,ओर्गनाईझ,रिफ्लेक्ट, एंगेज.   १) कॅप्चरः (collect what has your attention) डोक्यातील सर्वच्या सर्व थॉट्स ओता. ह्यासाठी जीटीडीमध्ये इनबॉक्स ही फॅसिलिटी असते. त्यात अक्षरश: दिवसभरात जेजे डोक्यात येईल ते नोंदवत राहयचे. काय आहे ती गोष्ट, टूडू आहे की इव्हेंट, की जनरल ऐकलेली इंटरेस्टींग माहिती त्याच्याशी आत्ता काही देणंघेणं नाही.   २) क्लॅरिफाय: (process what it means) म्हणजे जेव्हा निवांत वेळ मिळेल तेव्हा इनबॉक्स उघडून एक एक गोष्ट बघायची. ही गोष्ट्/आयटेम अ‍ॅक्शनेबल आहे की नाही? अ‍ॅक्शनेबल असेल व जर ती २ मिनिटाच्या आत करता येणार असेल तर लगेच करून टाका. दोन मिनिटापेक्षा जास्त वेळ लागत असेल तर ती त्या स्पेसिफिक कप्प्यात/ प्रोजेक्टमध्ये/ फोल्डरमध्ये ढकला. जर ती अ‍ॅक्

'मेरू'

इमेज
काल नेटफ्लिक्सवर 'मेरू' ही डॉक्युमेंटरी पाहिली. अफलातून!! हिमालयातील मेरू पर्वत हे आपण ऐकले आहे.(कुठे ते सांगा बुवा कोणीतरी. मला जाम रेफरन्स आठवत नाहीये. ओह! ते मुंग्यांनी मेरू पर्वत उचलला असं काहीतरी डायलॉग की म्हण आहे ना/का??) बर असो.. तर ते मेरू पीक हे अभेद्य होते. त्याचे दुसरे नाव आहे 'शार्क्स फिन'!! कोणीही मानव तिथे वरपर्यंत जाऊ शकला नव्हता. प्रयत्न खूप झाले. पण अयशस्वी. Mugs Stump ह्या नोटेड रॉक क्लाईंबर व माउंटेनिअरने प्रयत्न केले होते. हा मग्स होता Conrad Anker चा मेंटर. पुढे मग्स कुठल्यातरी मोहिमेत मरण पावला मात्र कोन्राडच्या डोक्यात हे मेरूवेड घोळतच राहिले. त्याने त्याचा बर्‍याच वर्षांचा सहकारी Jimmy Chin आणि दुसरा एक नवखा Renan Ozturk ह्या दोघांबरोबर मेरूची मोहिम आखली. रेनान तुलनेने नवखा, हिमालयाचा तेव्हाढा अनुभव नसलेला होता. जिमि मात्र एकदम प्रो. जिमी व कोन्राड बर्याचदा एव्हरेस्ट सर करून आले होते वगैरे. अशी टीम निघाली.२०,०००+ फीट उंचीचे शिखर! सरळ जवळपास जमिनीला काटकोनात असलेली कडा! त्या भिंतीवर पॅरलल, हवेत तंबू उभारून झोपायचे वगैरे. मोहिम चांगली चालू होत

गृहिणी, कुंडलकर, सुकथनकर आणि आपण !

गेले चार पाच दिवस मराठी आंतरजाल पार ढवळून निघालंय ह्या शब्दांनी. सचिन कुंडलकर हे लोकसत्ताच्या 'करंट' ह्या कॉलममध्ये बरेच दिवस लिहीत आहेत. सुरवातीचे काही मी वाचले, पण एकंदरीत लिखाण बर्‍याच कारणांनी आवडले नाही. म्हणजे त्यांचं लिखाण वाचताना नक्कीच काहीतरी वेगळं वाचतोय हे जाणवते, पण त्यात नंतर नंतर इतरांना तुच्छ लेखण्याचा अभिनिवेश(असाच आहे ना शब्द?) आला आणि आवडेनासे झाले लिखाण.  नंतर कधीतरी अचानक सुनील सुकथनकरांची कुंडलकर ह्यांच्या लेखनावरची प्रतिक्रिया वाचनात आली. बाकी कशाही पेक्षा 'गृहिणी' ह्या लेखावर जास्त रोख दिसला म्हणून कुंडलकरांचा तो लेख आधी वाचला. पहिल्या वाक्यातच मी थक्क झाले.   स्वयंपाक आणि घरकाम शिकण्याचा एक मोठा परिणाम माझ्यावर झाला तो म्हणजे ‘गृहिणी’ नावाची जी एक भारतीय जमात आहे, ज्या घरकाम आणि स्वयंपाकाचे प्रचंड भांडवल करून घरात सतत आपली पत जपत बसलेल्या असतात आणि भयंकर मोठय़ाने बोलून आपले म्हणणे लहान मुलांपासून म्हाताऱ्या लोकांना चक्राकार सांगत बसलेल्या असतात, त्यांच्याविषयी उगाच दाटून आलेला माझा आदर कमी होऊन रसातळाला गेला. एखाद्या प्रचंड मोठ्या

books

इमेज
टिना फे चे बॉसीपँट्स वाचून झाले. अशक्य करमणूक आहे. मी खूप दिवसांनी पुस्तक वाचताना मोठ्यांदा हसले. पण तरी साधारण पाऊण पुस्तक झाल्यावर किंचित बोर झाले. बहुतेक पुस्तकाचा फॉर्मॅट तसा आहे. फार काही नीट चरित्रासारखा लहानपण म्ग नोकरी असा ग्राफ नाहीये. नक्की नाही माहित पण नंतर जरा अनॉय्ड झाले की काय पॉईंट आहे नक्की.. पण ते सोडल्यास प्युअर धमाल! मी फारसा टीव्ही पाहात नसल्याने मला टिना फे केवळ नावानेच माहित होती. आणि ओझरते ऐकले होते की तिने सेरा पेलिनची नक्कल असलेले स्किट केले होते वगैरे. ते सर्व भाग वाचायला, रायटर लोकांचं रूटीन कसं असतं, सॅटर्डे नाईट लाइव्ह, ३० रॉक वगैरे शोजबद्दल माहिती/गॉसिप असे वाचायला छान वाटले. मी आता ३० रॉक बघायला सुरवात केली आहे.  दुसरे चिंगुले पुस्तक संपवले ते म्हणजे 'माय साईनफिल्ड यिअर' बाय फ्रेड स्टोलर. पुस्तकाची सुरवात अशी आहे की कोण हा फ्रेड स्टोलर. तर तो असा माणूस आहे की तुम्ही त्याला नावाने ओळखायचा नाहीत पण फोटो पाहिला तर चेहरा खूप ओळखीचा वाटेल पण तरीही तो कोण हे नक्की सांगता येणार नाही! हे वर्णन वाचून माझ्या डोळ्यासमोर एकच चेहरा आला आणि गुगल केले तर तो

ओपन - आंद्रे अगासी

परवा झालं वाचून माझं! (आता भयानक पोकळी जाणवत आहे!) तीन दिवस अक्षरशः झपाटल्यासारखे वाचले हे पुस्तक. खरोखर अद्भुत पुस्तक, अद्भुत प्रवास! पानापानावर सांडलेली आयर्नी, विरोधाभास, कॉण्ट्रॅडीक्शन्स! आणि भरपूर सेरेन्डीपिटी! बर्याचदा थोरामोठ्यांची पुस्तकं वाचताना, त्यांचे पर्फेक्ट लाईफ, शिक्षण, करीअर ग्राफ पाहून अवाक व्हायला होते पण रिलेट होत नाही. कनेक्शन जाणवत नाही. असं वाटतं, ती थोर माणसं. त्यांना जमलं. आपल्याला कसं जमेल? मात्र अगासीबद्दल वाचताना इतक्यांदा आपुलकी वाटली त्याच्याबद्दल, रिलेट झाले, कनेक्ट झाले. त्याचं वाचून मला खरोखर इतकं दहा हत्तीचे बळ मिळाले. जमेल. करूया प्रयत्न. इतका आपल्यासारखा हाडामांसाचा माणूस आहे तो, सर्व भावभावना असलेला. आणि तसाच उतरला आहे पुस्तकात! ____ स्पॉयलर अलर्ट ____ पुस्तक वाचायचे असल्यास खालील भाग वाचू नका ____ अगासीचे कन्फ्युज्ड, रिबेलियस व्यक्तीमत्व, जिंकणं हरणं, त्यामागच्या भावना, नंबर वन होऊन देखील काही न वाटणं, तारू भरकटलेलेच वाटत राहणे, लग्न, प्रेम ह्यात पर्पज न सापडणं, ब्रुक बरोबरचा डिस्कनेक्ट आणि मग आयुष्याला परपज सापडल्यावर, बरोबर तसा कोच सापडल्

Coming clean - Kimberly Rae Miller

मी फार महिने हे पुस्तक वाचत होते. एकावेळेस जास्त वाचू शकत नव्हते म्हणून इतका वेळ लागला. कमिंग क्लीन बाय किंबर्ली रे मिलर. होर्डर आईबाबांची मुलगी. अत्यंत हॉरीबल बालपण गेले हिचे. होर्डींगची कदाचित सगळ्यात वाईट स्टेज असेल हिचे पालक म्हणजे. ह्या पुस्तकातली वर्णनं अंगावर येतात. (नुसत्याच साठलेल्या वस्तूच नव्हेत, पण कुजलेले अन्नपदार्थ, फ्लीज, बग्ज, प्लंबिंग चालत नसल्याने बाथरूम्स नॉन फंक्शनल, ह्या सर्व परिस्थितीमुळे येणारे हाऊस अरेस्ट फिलिंग, केऑस फिलिंग - कॅन्ट हॅव एनिबडी ओवर सिंड्रोम. आणि व्हॉट नॉट!) पण ती मुलगी ते अ‍ॅक्चुअली अनुभवत होती ह्या विचाराने अत्यंत वाईट वाटत होते. फार मुश्किलीने वाचले हे पुस्तक. पण मला उत्सुकता होती की तिचे आई बाबा सुधारतात का किंवा ती मुलगी हे सर्व कसं कोप करते इत्यादी. खूप एगेजिंग आहे पुस्तक, पण फार त्रास होतो वाचायला. किंबर्ली मोठी झाल्यावर, स्वतंत्र राहू लागल्यावरचे भाग फार नीटच तिची ओढाताण दाखवतात. चांगले आहे पुस्तक. अनमॅनेज्ड मेंटल डीसॉर्डर्स किती थराला जाऊ शकतात हे वाचून थरकाप झाला. मी आयुष्यात परत स्वतःला होर्डर म्हणून घेणार नाही. मला तशी फार सवय होती

पुस्तकं आणि मी...

मी वाचायला शिकल्यापासून दिसेल ते वाचत आले आहे. खूप लहानपणी ज्योत्स्ना प्रकाशनाची बडबडगीते वगैरे पुस्तकं असायची. मग छोटी छोटी गोष्टीची पुस्तकं आली. गलिव्हरस ट्रॅव्हल्स आणि तत्सम मराठी अनुवाद होते छोटे. लहानपणीपासून पेपर पण वाचायचे. मग माझ्यासाठी स्पेशल पुस्तकं येऊ लागली. .मग चंपक,ठकठक, किशोर मासिक,  गोट्या, चिंगी, साने गुरूजींचा सेट असं होत होत मी भयानकच वाचनकिडा झाले. मग एेतिहासिक कादंबर्यांचे दिवस आले. स्वामी, मृत्युंजय, श्रीमान योगी ही पुस्कं कितीदा वाचली कोण जाणे. दर उन्हाळ्याच्या सुट्टीत मृत्युंजय वाचणे हे रिच्युअल बनुन गेले होते. (कर्णावर मेजर क्रश होता त्या काळात.. 😅) मग कधीतरी महाभारताचे सर्व खंड वाचून काढले. तेव्हाच हळूहळू बाबांच्या इंग्रजी / मॅनेजमेंटच्या पुस्तकांकडे वळले.  आमच्या घरात बाबा सतत वाचत असायचे. गम्मत म्हणजे बाबा म्हणतात आधी ते काहीच वाचायचे नाहीत पण आईमुळे वाचू लागले वगैरे. तेव्हा गम्मत वाटलेली कारण आई कधीच पुस्तक वाचताना दिसली नव्हती. पण ५०एक क्लोज नातेवाईकांची आवकजावक असलेल्या घरात, आजीचे सर्व करून तसेच ९ते ६:३० डिफेन्सची नोकरी करुन तिला वाचन वगैरे शक्यच नव्ह