पोस्ट्स

मार्च, २००९ पासूनच्या पोेस्ट दाखवत आहे

द हॅपनिंग...

इमेज
मध्यंतरी जास्वंदीचे फळ ही कथा वाचनात आली.. त्या कथेची एकंदरीत कन्सेप्ट, व तिथले प्रतिसादांवरून कळले की द हॅपनिंग मधे असंच काहीसं आहे.. तेव्हापासून तो पाहायचाच होता.. परवा रात्री पाहीला.. काहीतरी होतं, सगळे नाहीसे होतात.. म्हणजे स्वत:ला मारून घेतात.. असं काहीतरी होतं या पिक्चरमधे आणि तो नाईट श्यामलनचा पिक्चर आहे, याव्यतिरिक्त काहीएक माहीत नसताना लावला....    SPOILER : (ज्यांनी पाहीला नाहीये हा मुव्ही, त्यांनी रहस्यभेद न होण्यासाठी पुढे नाही वाचलं तर खरं म्हणजे बरं पडेल.. काहीएक माहीत नसताना हा पिक्चर बघण्यात कदाचित जास्त मजा(भिती?) आहे !)  सुरवात सेंट्रल पार्क न्युयॉर्क.. रोजचीच सकाळ, लोकांचे नेहेमीचे रूटीन.. कोणी फिरायला आलेय, कोणी वाचत बसलेय.. पण अचानक लोकं डिसओरिएंटेड होतात.. पहील्यांदा असंबद्ध बडबड, कुठेतरी हरवलेली नजर.. मग पूर्णपणे सगळं जनजीवन ठप्प होऊन थांबते.. सगळे स्तब्ध..  आणि मग सिरिज ऑफ सुसायडल इव्हेंट्स.. सगळी लोकं, त्यांना जो जवळचा मरायचा मार्ग असेल तो स्विकारून मरतात...  म्हणजे... पिक्चरमधे दाखवलेली क्लेअर.. केसांची पीन मानेत खुपसते.. कुठल्याश्या

धमाल! :)

इमेज
हे नवीन टेम्प्लेट भलतंच टेम्प्टींग आहे.. सारखं ब्लॉग उघडून ते बघत बसायचे..मग काय, काहीतरी खरडावसं वाटते.. असा काही संबंध असतो असं मला वाटलं नव्हतं.. पण होतंय खरं.. आजचा दिवस विशेष मस्त गेला.. हल्ली स्प्रिंग जवळ आल्यामुळे भलतंच उत्साही वगैरे वगैरे वाटू लागले आहे.. सुर्योदयाचे माहीत नाही, ते कधीच माहीत नसतं अस्मादिकांना, पण सुर्यास्त उशीरा होतोय.. आज चांगला ७.३० वाजे पर्यंत उजेड होता! येय.. आता काही दिवसांनी ९ पर्यंत उजेड.. येडपट आहेत इथली लोकं.. तुम्हालाही करतात आणि.. घड्याळं पुढे मागे करायची आणि नाचत बसायचे उशीरापर्यंत उजेड पाहून.. काय अर्थ आहे!? असो.. ५ ला अंधारून येण्यापेक्षा खूप बरंय.. आई तर वैतागून ५ लाच शुभंकरोति म्हणून दिवेलागण करायची! जाम मजा! :) मागच्या विकेंडला चक्का टांगून श्रीखंड केले .. हा बेस्ट प्रकार आहे.. हमखास बरोबर आणि मस्त होणारा.. आईकडे नशिबाने सच्छीद्र पिशवी होती, त्यामुळे तिला आम्ही चक्क्याला टांगणीला लावणे हे काम नेमून दिलेय.. ह्म्म, तर श्रीखंड तयार असल्याने जेवणानंतरच्या गोडची सोय झाली.. मला गोड दिसले की काय आनंद होतो! :O इतकं गोड खाल्यामुळे अर्थात व्यायाम मस्ट!

माझी खाद्ययात्रा..

इमेज
अमेरिकेत आल्यापासून, आणि मुख्य म्हणजे नवर्‍याच्या संगतीने मी खवैय्या झाली आहे.. आधी पाप्याचे पितर होते.. आता काय ते सांगत नाही जाऊदे.. तर मुद्दा हा की मी खवैय्या झालीए.. आधी केवळ जाणीजे यद्न्यकर्म या उदात्त हेतूने जेवायचे.. पानात पडेल ती भाजी दोन पोळ्या.. मूड असेल तर भात. संपलं जेवण..असं दोन वेळा.. आई बिचारी मला वेगवेगळे पदार्थ करून खायला घालायची.. पण मला तेव्हढी आवडच नव्हती.. दादा भारतात असताना कसं नेहेमी साग्रसंगीत पंगत असायची.. फर्माईशींची रेलचेल.. पण नंतर बंदच पडले.. असं असताना, मी इतकी बदलावे म्हणजे फारच झालं.. इतकी म्हणजे इतकी की आता मला झोपेतही भूक लागते.. सारखे नवीन पदार्थ करायचा(निदान खाण्याचा तरी) उत्साह येतो.. नवरा स्वखुषीने करून देणार असेल तर लॉटरीच! पण एकंदरीत असं आहे.. पण .. इथेही गोची आहेच.. मला स्वयपाक करायला खूप काही आवडत नाही! :( म्हणजे आवडतो.. पण तेव्हढा पेशन्स नाही.. काहीतरी उरकायचे झाले.. नशिबाने पदार्थ चांगले (?) होतात म्हणुन बरंय.. माझं एक असं.. आणि नवर्‍याची कथा वेगळीच.. त्याला दर १५ (?) दिवसांनी तरी बाहेरचे जेवण आठवते.. कितीही घरात छान केले तरी बाहेर ज