माझे विचार...

Into the wild खूप पूर्वी कुठूनतरी कानावर पडलेले हे मुव्हीचे नाव. रूतून बसले होते अगदी. इनटू द वाईल्ड. काहीतरी वाईल्ड नाद आहे ह्या शब्दात. नेटफ्लिक्सवर हा मुव्ही येऊन झाले असतील ४-६ महिने. पण तो लावावासा वाटेना. कायम पुढे, नंतर कधीतरी पाहू करत ढकलत गेले. ती मोमेंट सापडेना. एखादा नाजुक हिर्‍याचा सेट घालायला तुम्ही एखादी प्रेशस वेळच निवडाल ना? तसे होत गेले. माहित नाही का, पण मला ह्या मुव्हीच्या नावापासूनच खात्री होती की हा डायमंड सेट आहे. उगीच जेवता जेवता लावून ठेवायचा मुव्ही नाही. एक दुपार सापडली. सापडली म्हणजे शोधत नव्हतेच तिला. त्या दुपारच्या निवांत वेळेने मला गाठले. अन कोणत्यातरी अनामिक ओढीने मी इनटू द वाईल्ड सुरू केला. लॉर्ड बायरनचे शब्द स्क्रीनवर आले, अन अक्षरशः पॉझ करून बसले एक मिनिट. परत एकदा वाचले नीट, मोठ्यांदा उच्चारले ते शब्द.. There is a pleasure in the pathless woods, There is a rapture on the lonely shore, There is society, where none intrudes, By the deep sea, and music in its roar: I love not man the less, but Nature more. आणि सुरू झाला प्रवास, I...

आज बाहेरची कामं आटोपून घरी येताना सिग्नलला थांबले होते. सहज बसस्टॉपकडे नजर गेली तर एक वेगळंच दृश्य दिसले. इकडे लॉस एंजिलीसमध्ये बसस्टॉपपाशी खूप होमलेस लोकं दिसतात. (आय मिन एकाच स्टॉपपाशी खूप लोकं नव्हे. जनरल पूर्वीच्या गावापेक्षा इकडे होमलेस जास्त दिसतात. एखाद्या स्टॉपवर, डिव्हायडरवर एखाद-दुसराच माणूस असतो..) जवळच एखादी बेवारशी शॉपिंग कार्ट, त्यात अठरापगड गोष्टी असतात. कोणीतरी एखादे गरम जॅकेट वा कम्फर्टर दिले असते ते घेऊन तो माणूस बसलेला असतो.. क्वचित स्त्रियाही असतात. इथे एक वेगळंच आहे. आपण भारतात असताना सरसकट रस्त्यावरच्या लोकांना भिकारी म्हणतो. इथे तसे होत नाही. इथे होमलेस म्हणतात. होमलेस लोकं पुअर, जॉबलेसही असू शकतात पण क्वचित कधी त्यांना व्यवस्थित नोकर्‍याही असू शकतात. राहायला मात्र जागा नसते. माझ्या अपार्टमेंट कॉम्प्लेक्सच्या जवळच्या बसस्टॉपपाशी राहणारा माणूस मी जाते त्याच ग्रोसरी स्टोअरमध्ये शॉपिंग करतो. आय मिन एखादेच काहीतरी कॅन्ड फुड वगैरे. पण तोही दिसतो मला तिथे.. एनीवे.. तर हा होमलेस माणूस, जुनेच पण एकंदरीत परिस्थितीशी फटकून असलेले सोनेरी बटणांचे क्वॉड्राय जॅकेट घालून, ड...